Dol fijne dagen

Zoals in het vorige verslag aangekondigd hier het vervolg van de Seafari. Op zondag 27 februari vertrok kapitein Butler vroeg in de ochtend met zijn motorisch zeilschip de Pacific op om voor ons dolfijnen op te sporen en zo mogelijk mee te laten zwemmen. Maar eerst het hele leuke voorval dat wij meemaakten op het parkeerterrein van de haven. We stonden twee plaatsen van een camper Goodlife. Het koppel uit die camper liep ook richting het schip van kapitein Butler. Wij hoorden al snel dat zij ook Limburgs spraken en het viel ons op dat beide personen leken op de foto van waarbenjij.nu. Zouden het inderdaad André en Josette zijn? Nou, Math zou daar zo achter komen en liep op hen af. En ja wel hoor..het is de broer van Jan waarvan wij wisten dat zij ook in Nieuw Zeeland zijn. Nou zo’n verre reis 20.000 km en zo’n continent en net vandaag ondernemen wij dezelfde boottocht, zwemmen met dolfijnen.
Het was een reuze gezellige en mooie dag. Kapitein Butler moeten jullie zich voorstellen als kapitein Iglo maar dan een wildere grijze coup echter zonder kapiteinspet maar met een hoed. Een echte kapitein die de orders goed aan zijn personeel delegeert en zelf aan het roer staat te draaien dat zich midden op het schip bevond. Het kletsen, vertellen van verhalen en belevenissen ging hem heel goed af. Een gezette, gezellige kapitein. Hij vond de dolfijnen. Ze zwommen om de boot heen en keken soms op hun rug naar ons en enkele haalden kunstjes uit. Onder de dolfijnen bevonden zich ook jonge dolfijntjes. Leuk om te zien, maar voor diegene die graag met de dolfijnen wilden zwemmen minder. Als er namelijk jonge dolfijnen in de groep zitten mag er niet door mensen mee gezwommen worden. Volgens de crue zou dit dodelijk zijn voor de jongen.

Voor de lunchpauze werd er aangemeerd in een rustige baai waar één zeehond lag te zonnen op een rots. Wij mochten daar snorkelen en sommige onder ons hebben zelfs even met de zeehond gezwommen. Maar die had daar snel genoeg van en klom weer op zijn rots.
Na het eten aan boord werd de koers weer richting haven gezet. Dolfijnen zijn we niet meer tegen gekomen. Josette en ik hebben op de rand van de boot volop zitten kletsen. Het leek alsof wij ons al langer als vandaag kenden. Echter niet alleen de dames maar ook de heren hebben het goed met elkaar gevonden. Jeetje, kon er steeds nog niet over uit dat dit toeval zich voordeed. In de haven we nog iets gedronken en afgesproken dat we samen zouden avondeten en zij bij ons op de camping zouden overnachten. Ieder van ons had nog genoeg aan ‘boord’ om een lekkere maaltijd samen te stellen wat ook gelukt is. Onder het genot van een glaasje wijn en een pilsje hebben we tot in de late uurtjes gezellig gekletst en Jan en Monique medegedeeld dat wij elkaar getroffen hadden. Monique had namelijk al een vaag vermoeden omdat zij van beiden de reisverslagen leest en ongeveer weet waar wij vieren ons bevinden. Het was een geslaagde en gezellige dag.
De volgende dag is ieder weer zijn eigen weg gegaan. Wij hebben een strakker programma omdat wij nog maar 4 daagjes hebben in NZ en André en Josette nog twee weken.

Coromandel Town was onze volgende bestemming. Op weg daarheen hebben we Cathedral Cove bezocht. Je kunt via een wandeling op een smal pad van ongeveer 30 minuten op een steile klip komen de boven de Cathedral Cove ligt. Door een aardverschuiving was het pad bijna voor het einde van de wandeling afgesloten voor de wandelaars. Dat vermelden ze niet bij het begin van de wandeling daar kom je pas achter als je voor een hek staat met het bordje; Caution Road Closed. Vanaf hier niet verder. Wij zijn helemaal naar beneden gelopen naar het kleine strandje dat nog over was omdat het bijna vloed was. Op het strand zag je inderdaad een grote boom liggen die bij de aardverschuiving naar beneden was gekomen. Je kon er niet omheen. Math is nog via de rotsen gelopen maar we konden niet lang blijven omdat de golfslag steeds heviger werd met het opkomende tij.
Weer bij ons ‘kasteeltje’ aangekomen zijn we richting Hot Water Beach gereden en hebben over het strand gelopen. Naast de rotsen op dit strand zijn één paar vierkante meter waar je bij eb (2 uur voor en 2 uur na eb) een gat kunt graven in het zand en dat vult zich van onder op met warm water waar je in kunt gaan liggen. Je eigen hot pool. Ons bezoek zat niet binnen die 4 uurtjes en wij vonden de wandeling en het zand al voldoende om te bewonderen. Er was een sterke stroming en zwemmers werd ook gewaarschuwd niet te ver in zee te gaan. Voor ons al voldoend om niet in zee te gaan en wij hebben het bij de wandeling en even genieten op het strand gehouden. Vervolgens hebben wij onze reis voortgezet richting Coromandel Town. Een artistiek dorpje met typerende huisjes. Je waant je enig sinds in een western film. Volgens Math hebben de kappers of een artistieke opleiding gehad of de föhn is kaduuk. We zaten lekker te genieten van onze mosseltjes toen twee koppels bij ons in de buurt aan tafel schoven. Het waren geen toeristen maar inwoners van het dorp wat we al snel bemerkten aan de manier waarop zij met het personeel communiceerden. Hun kapsel leek op dat van ‘de vrouw van Frankenstein’. Door de droge opmerkingen schoot ik natuurlijk weer in een slappe lach en verslikte me bijna in een mossel. Achteraf lazen we in onze reisgids dat Coromandel in de zeventiger jaren het centrale Hippy Centre van NZ was. Dat verklaarde waarschijnlijk het een en ander.
Als afsluiting aan het bezoek van Coromandel Town, waar we hebben overnacht, hebben we vanochtend een tochtje door het regenwoud gemaakt met een treintje van Driving Creek Railway. Heel apart. Dit treintje is jaren geleden gebruikt door een pottenbakker, Barry Brickell, om zijn klei uit het regenwoud naar zijn werkplaats te brengen. De plek waar hij zijn artistieke werkplek had en zich uitleefde op de klei. Het resultaat waren inderdaad mooie en aparte kunstwerken die nu nog verkocht worden. Hij leeft nog steeds en is 75 jaar. Tijdens het verhaal van de bestuurder van het treintje begrepen wij dat het slecht was in de financiële administratie. Hij had het stuk land (30 ha.) gekocht voor 8.500 NZ dollar. Toen de bank bij hem aanklopte dat hij toch zijn lening eens moest gaan afbetalen is hij op het idee gekomen toeristen met het treintje te vervoeren en dit heeft geleid tot deze toeristische attractie. Het is een onvergetelijke rit van ongeveer 3 km. door Barry’s 30 ha natuurpark, naar boven naar de top van de berg met onderweg vele werkstukken uit zijn hand.

In de namiddag zijn we gestopt bij Rapaura Watergardens. We wisten niet wat ons te wachten stond. Uiteindelijk hebben we hier 1,5 uur door park en woud gewandeld. Tussen de vijvers met waterlelies en prachtig aangelegde tuinen. Een Duits koppel uit Berlijn, Fritz en Josephine Loennig, heeft in de zestiger jaren in dit stuk woud deze tuinen en vijvers aangelegd. Vanaf de hoofdweg rijd je ongeveer 6 km landinwaarts. Het was zeker de moeite waard. Zeker toen wij aan het einde van de boswandeling na een korte klim terecht kwamen bij de waterval; Seven Stairs to Heaven.

Na enige overweging hebben we vandaag, 1 maart, besloten een laatste camping op te zoeken bij Orewa Beach, ongeveer 15 km. boven Auckland. Hier zullen we tot en met vrijdag blijven. Van hieruit ondernemen we nog enkele trips, waaronder een stadsbezichtiging in Auckland voordat wij ons ‘kasteeltje’ gaan inleveren en onze vakantie bij Lia en Bill in Australië voortzetten.